Αδράξτε τη στιγμή!

....του Χάρη Τομπουλίδη

 

Αυτός ο Κόσμος, ο Μικρός, ο Μέγας Άνθρωπος και Σύμπαν. Δύο έννοιες αλληλένδετα δεμένες η μία με την άλλη. Όχι ο ένας σαν μικρός και το άλλο σαν μεγάλο. Όχι. Και οι δύο συγχρόνως σαν μικροί και μεγάλοι. Διαλεκτικά δεμένοι σαν μικροί και μεγάλοι, συγχρόνως. Το τονίζω αυτό, γιατί η έννοια του «συγχρόνως» περιέχει την έννοια του χρόνου. Και ο χρόνος είναι άχρονος και δεμένος με το χώρο κάνουν την έννοια του χωροχρόνου.

Και οι δυο έννοιες σχετικές και μόνο στη δέση τους πλησιάζουν το απόλυτο. Και οι δύο μεταβάλλονται με την κίνηση. Κίνηση, δηλαδή, μεταβολή. Οι χειρότερες καταστάσεις είναι οι στάσιμες και οι αιώνιες. Ο άνθρωπος δημιούργησε τη θρησκεία για να τις ξεπεράσει. Δημιούργησε την αιωνιότητα της ψυχής και του Δημιουργού, που τον ονόμασε θεό, για να τις ξεπεράσει. Έχασε όμως έτσι την αιωνιότητα και το μεγαλείο της στιγμής. Ο Αριστοτέλης το είχε καταλάβει και έθεσε την κίνηση σαν αρχή των πάντων. Το ίδιο και ο Ηράκλειτος. Η μεταβολή είναι η δημιουργός δύναμη.

Η εξέλιξη της στιγμής. Ο Αγγελόπουλος δημιούργησε την «Μία Αιωνιότητα και μια Μέρα» και κατάλαβε κι αυτός ότι η Αιωνιότητα είναι μια στάσιμη έννοια, γι’ αυτό της πρόσθεσε και μία ακόμη μέρα Ο Οράτιος στις «Ωδές» του έγραψε: Carpediem, «Αδράξτε τη μέρα». Εγώ θα έλεγα: Αδράξτε τη στιγμή. Δείτε την αιωνιότητα της στιγμής. Δείτε την. Μην την προσπερνάτε. Ζήστε την. Είναι αυτό που τυπικά λέμε: Δώστε χρώμα στη ζωή. Στη ζωή που είναι μοναδική, που είναι ένα θαύμα, που είναι ένα δημιούργημα της εξέλιξης, που είναι συγχρόνως και μικρή και τεράστια.

Αγαπάτε και ερευνάτε τα πιο μύχια της ζωής, της ύπαρξης. Θαυμάστε το ωραίο που υπάρχει γύρω μας και αδράξτε το. Όχι για να κατακτήσετε την αιωνιότητα, αλλά για να ζήσετε την αιωνιότητα της στιγμής. Και δείξτε την και προσπαθήστε να την δώσετε την σ’ όλους. Μην την κρατάτε για τον εαυτό σας, γιατί τότε καταντάει στάσιμη και άρα χαμένη. Δώστε για να ζήσετε. Αυτό που η λαϊκή σοφία το έδωσε τόσο όμορφα με το: «Κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό».

Carpe diem λοιπόν.