Μιλούν τα χρώματα;

....της Φιλιώς Μωυσίδου

Πόσες φορές άραγε έχουμε πληγώσει ή πληγωθεί; Είναι σαν να σου προσφέρουν ένα πανέμορφο κατακόκκινο τριαντάφυλλο που δεν του λείπει τίποτα για να το θαυμάσεις καθώς το βλέπεις.. Σαν κάτι μοναδικό που έφτιαξε ο Θεός με τόσο ζήλο για να σου το προσφέρει απλόχερα με όλη του την αγάπη...

Καθώς το άγγιξες όμως ένιωσες πόνο… έναν πόνο που δεν πίστευες ποτέ σου πως θα νιώσεις από κάτι τόσο τρυφερό… γιατί δεν ήθελες; Γιατί δεν ήξερες; Τα αγκάθια του σε τρύπησαν ενώ το αγκάλιασες τόσο ζεστά και τρυφερά… Φοβήθηκες μη χάσει την τελειότητα του καθώς σου το πρόσφεραν… Και αυτό σου φέρθηκε με τον πιο άσχημο τρόπο.. Σε πλήγωσε.. Σε πλημμύρισε αίμα.. πονεμένο αίμα.. έντυσε με το κόκκινο πέπλο του τα δάχτυλα σου που συνέχισαν να το κρατούν με όλη τους τη δύναμη μη τυχόν και σου το πάρουν πίσω...

Το έβαλες με όλη σου την αγάπη στο πιο όμορφο βάζο που είχες για να το θαυμάσεις αψηφώντας τα πληγωμένα σου χέρια… Τα μάτια σου καταρράκτης δακρύων… Δάκρυα που ρωτούν αμίλητα ψάχνοντας απεγνωσμένα το γιατί… Γιατί κάτι τόσο γλυκό να σκορπίζει την ίδια στιγμή πόνο...

Έτσι είναι ο άνθρωπος… ή έτσι φαίνεται να είναι… κόκκινο τριαντάφυλλο του πάθους και της αγάπης, κίτρινο της ζήλειας και του μίσους, ροζ του ονείρου και της τρυφερότητας, άσπρο της αθωότητας και μαύρο, κατάμαυρο της κακίας… Πονάει τους ανθρώπους με τα μυτερά του αγκάθια και τους αγκαλιάζει τρυφερά όταν τα αφαιρεί ένα ένα με όλη του την προσοχή…

Στο χέρι μας είναι το χρώμα που θα διαλέξουμε να έχει το τριαντάφυλλο που θα προσφέρουμε και αν επιλέξουμε να αφήσουμε τα αγκάθια του ή όχι…. Στο χέρι μας είναι να γίνουμε κόκκινο, κίτρινο ή μαύρο τριαντάφυλλο….