....του Παναγιώτη Δημητριάδη
Οι νέοι σήμερα ζουν σε ένα κόσμο που δεν έφτιαξαν οι ίδιοι, όμως παράλληλα ζουν σε ένα κόσμο που επηρεάζουν οι ίδιοι αφού αποτελούν μέρος της κοινωνίας και μάλιστα το σημαντικότερο. Λέω σημαντικότερο διότι αν δεν υπήρχαν αυτοί δε θα υπήρχε λόγος της ύπαρξης των προγενέστερων αφού ότι κάνουμε στη ζωή αποβλέπει στο μέλλον και μέλλον χωρίς νέους δεν υφίσταται. Σήμερα η εποχή μας με τρομάζει διότι αισθάνομαι πως οι νέοι αποκόπτονται σιγά σιγά από το αίσθημα της ευθύνης που έχουν απέναντι στη παρούσα κατάσταση, αυτή τη κρίσης.
Έχουμε μοιραία αποδεχτεί το ρόλο που μας έχουν προσάγει και μια άλλη βιομηχανική επανάσταση είναι προ των πυλών και αυτή τη φορά θα ονομάζεται ανθρωπομηχανική. Μιλάμε πλέον για ανθρώπους που ζητάνε το νομοτελειακό τους ευ ζην. Τελικά γιατί να πάω εκκλησία τη στιγμή που μου χουν ορίσει την ζωή άνθρωποι, αυτοί που αν δε πάω μάλλον θα με λόγιαζαν για αλήτη ή παράξενο. Για κοίτα πόσο όμορφα είναι στημένα όλα κι αν αύριο τα χάσω όλα δε πειράζει θα τα ξαναβρώ πάντα υπάρχει μια ευκαιρία. Έτσι μας δίδαξε ο σύγχρονος νεοφιλελευθερισμός και ο καπιταλισμός.
Έχουν γραφτεί πολλά άρθρα και εδώ και γενικά για τους νέους και για το αν μπορούν αυτοί να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά όπως είπε και ο Μαρξ όλοι θέλουν να αλλάξουν το κόσμο το θέμα είναι ο κόσμος να αλλάξει. Είναι σημαντικό να μην μείνουμε εδώ, μπορούμε και πρέπει να αλλάξουμε αυτό που ζούμε γιατί αυτό που ζούμε είναι δυνατό και προϋπάρχει αλλά είναι ανθρώπινο και αλλάζει. Καιρός είναι οι νέοι μέσα από οργανώσεις να φτιάξουν μια νέα ηθική, ένα καινούριο κοινωνικό μόρφωμα τελικά μια νέα πολιτική.
Όσο υπάρχει αυτός ο κόσμος θα ονειρεύεται και θα επαναστατεί.
Ώ!! Εσύ όμορφη παράξενη πατρίδα... Αυτά μου είπαν και με γέμισαν ελπίδα, με γέμισαν με όνειρα και επιθυμία να ζήσω και να εργαστώ σ΄ αυτό το κόσμο τον άσπιλο και ακατάδεκτο. Ύστερα μου έβαλαν στη κεφαλή μου έναν αριθμό ταυτότητας και μου παν είσαι νέος να με ακούς, εγώ σε δημιούργησα εγώ σε οδήγησα εδώ. Εγώ είμαι αυτός σε έκανα αυτό που είσαι μέσω της εμπειρίας σου. Κοιμήσου τώρα είναι Σάββατο αύριο είναι Κυριακή να πας στην εκκλησία.
Οι νέοι σήμερα ζουν σε ένα κόσμο που δεν έφτιαξαν οι ίδιοι, όμως παράλληλα ζουν σε ένα κόσμο που επηρεάζουν οι ίδιοι αφού αποτελούν μέρος της κοινωνίας και μάλιστα το σημαντικότερο. Λέω σημαντικότερο διότι αν δεν υπήρχαν αυτοί δε θα υπήρχε λόγος της ύπαρξης των προγενέστερων αφού ότι κάνουμε στη ζωή αποβλέπει στο μέλλον και μέλλον χωρίς νέους δεν υφίσταται. Σήμερα η εποχή μας με τρομάζει διότι αισθάνομαι πως οι νέοι αποκόπτονται σιγά σιγά από το αίσθημα της ευθύνης που έχουν απέναντι στη παρούσα κατάσταση, αυτή τη κρίσης.
Έχουμε μοιραία αποδεχτεί το ρόλο που μας έχουν προσάγει και μια άλλη βιομηχανική επανάσταση είναι προ των πυλών και αυτή τη φορά θα ονομάζεται ανθρωπομηχανική. Μιλάμε πλέον για ανθρώπους που ζητάνε το νομοτελειακό τους ευ ζην. Τελικά γιατί να πάω εκκλησία τη στιγμή που μου χουν ορίσει την ζωή άνθρωποι, αυτοί που αν δε πάω μάλλον θα με λόγιαζαν για αλήτη ή παράξενο. Για κοίτα πόσο όμορφα είναι στημένα όλα κι αν αύριο τα χάσω όλα δε πειράζει θα τα ξαναβρώ πάντα υπάρχει μια ευκαιρία. Έτσι μας δίδαξε ο σύγχρονος νεοφιλελευθερισμός και ο καπιταλισμός.
Έχουν γραφτεί πολλά άρθρα και εδώ και γενικά για τους νέους και για το αν μπορούν αυτοί να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά όπως είπε και ο Μαρξ όλοι θέλουν να αλλάξουν το κόσμο το θέμα είναι ο κόσμος να αλλάξει. Είναι σημαντικό να μην μείνουμε εδώ, μπορούμε και πρέπει να αλλάξουμε αυτό που ζούμε γιατί αυτό που ζούμε είναι δυνατό και προϋπάρχει αλλά είναι ανθρώπινο και αλλάζει. Καιρός είναι οι νέοι μέσα από οργανώσεις να φτιάξουν μια νέα ηθική, ένα καινούριο κοινωνικό μόρφωμα τελικά μια νέα πολιτική.
Όσο υπάρχει αυτός ο κόσμος θα ονειρεύεται και θα επαναστατεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου