....του Παναγιώτη Δημητριάδη
Το άρθρο αυτό το
γράφω με αφορμή την εργασία που κάνω
την περίοδο αυτή με θέμα: <<πολιτικές
αντιμετώπισης του φαινομένου της
εξάρτησης>>.
Πάνω σε αυτό το θέμα το
οποίο πραγματεύομαι θα αναφέρω για
ποιούς λόγους συντάσσομαι ενάντια στο
πρόγραμμα του ΟΚΑΝΑ που χορηγεί
υποκατάστατα στους τοξικομανείς, αλλά
και στην πολιτική του κύριου Λοβέρδου,
όπως και στο υπάρχον πολιτικό σύστημα
που συντηρεί τη δομή αυτή. Σε επόμενα
άρθρα μου θα αναφερθώ στον κοινωνικό
ιστό που οδηγεί κάποιον στην εξάρτηση
και τα νομικά ζητήματα που συντηρούν
το σύστημα αυτό.
Το Ελληνικό κράτος
αυτή τη στιγμή συντηρεί δύο δομές που
βασίζονται σε δύο διαφορετικές πολιτικές
και μορφές απεξάρτησης. Από τη μια πλευρά
τα ΚΕΘΕΑ και το 18 ΑΝΩ, είναι δύο διαφορετικά
προγράμματα που όμως στηρίζονται σε
ψυχοθεραπεία και όχι σε υποκατάστατα,
τα λεγόμενα στεγνά προγράμματα. Σε αυτά
τα προγράμματα ο τοξικομανής δεν
αντιμετωπίζεται σαν ένας ασθενής που
χρήζει χορηγίας φαρμάκων. Οι εξαρτημένοι
είναι άτομα που τις περισσότερες φορές,
αν όχι όλες, διακατέχονται από μια
ελλειμματική ταυτότητα η οποία συγκροτείται
κυρίως στην παιδική και στην εφηβική
ηλικία, την περίοδο δηλαδή που αναπτύσσεται
ο χαρακτήρας του ατόμου.
Η εξάρτηση δεν
αφορά μόνο μια ελλειμματική ταυτότητα
αλλά και έναν ελλειμματικό ψυχισμό, ο
οποίος έχει να κάνει με το ότι ένας
άνθρωπος δεν έχει τις σωστές βάσεις
ώστε να μπορεί μόνος του να υπάρχει στη
κοινωνία, εξαρτάται δηλαδή από ένα άτομο
από τη μητέρα για παράδειγμα. Κάνοντας
στην εφηβεία την επανάσταση του προσπαθεί
να δείξει ότι μπορεί μόνος του να κάνει
κάτι, εάν αποτύχει και απορριφθεί από
την κοινωνία έρχεται αντιμέτωπος με το
βίωμα της εσωτερικής θλίψης και του
κενού. Άρα μιλάμε για άτομα τα οποία
έχουν ψυχολογικό πρόβλημα, και το
πρόβλημα αυτό είναι η εξάρτηση, άρα δεν
μπορούμε να την συντηρούμε εμείς χορηγώντας υποκατάστατα.
Η πρώην κυβέρνηση
ΠΑΣΟΚ και η νυν ΝΔ συντηρούν και μια
δεύτερη δομή απεξάρτησης, τον ΟΚΑΝΑ και
μάλιστα πολλαπλασίασαν τα κέντρα του
και όχι μόνο αυτό, αλλά τα διαφήμισαν το
δίχως άλλο με κάθε τρόπο. Το μεγαλύτερο
πλήγμα ήταν ότι μπήκαν στα νοσοκομεία,
και άρα ταυτίστηκαν με ασθενείς. Είναι
μια καθαρά νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Δεν χρειαζόμαστε ολοκληρωμένες
προσωπικότητες, αλλά εξαρτημένους για
να μπορούμε να τους ελέγχουμε όπως είχαν
κάνει στη Ζυρίχη τη δεκαετία του ΄90. Η
νεοφιλελεύθερη πολιτική φυσικά έχει
να κάνει και με το εμπόριο ναρκωτικών. Κανένας δεν αμφισβητεί ότι οι μεγαλύτερες
φαρμακευτικές εταιρίες είχαν γεμίσει
την αγορά με το υποκατάστατο της
μαριχουάνας και της κοκαΐνης, την ηρωίνη.
Στην Ελλάδα
μπορεί κάποιος να απεξαρτηθεί από τον
ΟΚΑΝΑ αλλά κατά πάσα πιθανότητα ίσως
μείνει πάλι μετέωρος στον κοινωνικό
ιστό παρόλο που δέχεται την ψυχολογική
υποστήριξη. Φυσικά και η κοινωνία δεν
είναι έτοιμη να δεχτεί τους ναρκομανείς
ή τους αλκοολικούς αλλά σίγουρα το
κράτος δεν είναι έτοιμο να πάρει δραστικές
αποφάσεις, και συντηρεί ένα σύστημα που
στην ουσία το προστατεύει από κάθε μορφή
αντίστασης σε ένα κλονισμένο σύστημα
ηθικής και αξιών.
Βιβλιογραφία:
α) Κατερίνα Μάτσα: Ψάξαμε
ανθρώπους και βρήκαμε σκιές..., Το αίνιγμα
της τοξικομανίας, ΕΚΔΟΣΕΙΣ Άγρα, 2007
β) Το Επιστημονικό
Περιοδικό με τίτλο "ΚΟΙΝΩΝΙΑ &
ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ" εκδίδεται στο πλαίσιο
του έργου "Δράσεις για την άρση των
εμποδίων κοινωνικής ένταξης και
εργασιακής ενσωμάτωσης κοινωνικά
αποκλεισμένων ομάδων" που υλοποιείται
από το Τμήμα Ψυχολογίας του Α.Π.Θ.,
Κατερίνα Μάτσα, Κοινωνικός αποκλεισμός
και τοξικομανία, όψεις της βιοπολιτικής
της εξουσίας, 2006
γ) Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα,
Ναρκωτικά 11-4-2005
δ) Φοίβος Zαφειρίδης,
άρθρο: Nαρκωτικά και ιατρική «τεχνοεπιστήμη»,
Καθημερινή 04-07-04
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου